Zapijanie i Meneling

aaa4

Otoczyly go ciemne postaci, nie do rozroznienia. Gabignaud? Denar-naud? Ot, las czarnych i szaro prazkowanych nogawek, dlonie w futrzanych rekawicach, ciezkie buty. Wtedy cos uslyszal. Straszny krzyk, wlasne imie, niesione udreka i rozpacza.

Przewrocil sie na bok. Zdawalo mu sie, ze to Izolda go wola.

Niemozliwe.

A jednak.

Inni tez uslyszeli jej glos. Odstapili od niego, rozsuneli sie na tyle. ze zobaczyl ja biegnaca przez polane. Wynurzyla sie spod oslony drzew. Za nia pedzila Leonie.

-Nie! Anatolu! Nie!

Nagle cos innego przykulo jego uwage. Jakis ruch na samym skraju pola widzenia. Wzrok mu sie macil. Chcial usiasc, ale ostry bol w boku, jak cios nozem, pozbawil go oddechu. Wyciagnal reke, lecz niczego nie siegnal, osunal sie na plecy.

Zdarzenia potoczyly sie w zwolnionym tempie. Wiedzial, co teraz bedzie, choc nie umial tego pojac. Denarnaud sprawdzil, czy dotrzymano warunkow pojedynku. Jeden strzal z kazdej strony. Jeden jedyny. A przeciez na jego oczach Constant rzucil bron uzyta w pojedynku, siegnal do kieszeni marynarki i wyciagnal drugi pistolet, tak maly, ze rekojesc ginela w jego dloni. Przesunal reke w prawo, pociagnal za spust.

Mial byc tylko jeden strzal.

Anatol krzyknal. Na prozno.

Zatrzymala sie w pol ruchu, jakby zawisla w powietrzu, po czym sila strzalu odrzucila ja w tyl. Oczy, szeroko otwarte ze zdumienia, powlokly sie bolem. Upadla.

W piersiach wezbral mu szloch.

Zapanowal chaos, krzyki, pandemonium. A jemu sie wydalo, ze slyszy czyjs smiech.

Ciemnosc odbierala mu wzrok, wysysala ze swiata kolory.

Ten smiech byl ostatnim dzwiekiem przed kompletna cisza.

ROZDZIAL 82